Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της γενιάς μας είναι η μετατροπή των προτύπων του παρελθόντος σε καλούπια. Τι εννοώ…
Σαφέστατα είναι πολύ σωστό να τιμούμε, μέρες σαν τη σημερινή αλλά και άλλες, κάποιες προσωπικότητες που με τις ενέργειες τους έμειναν στην ιστορία. Νομίζω ότι είναι υποχρέωσή μας! Είναι ωραίο να παραδειγματιζόμαστε, όσον αφορά στην καθημερινότητά μας, από ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Εκεί που αρχίζουμε τα λάθη, είναι όταν επιδιώκουμε να κινηθούμε και να ζήσουμε ακριβώς όπως αυτοί! Με το να βάζουμε τον εαυτό μας στην σκιά ενός «μύθου», αυτόματα σταματάμε την παραγωγή νέων και εποικοδομητικών ιδεών, με τις οποίες θα μπορούσαμε (οκ μεγάλο κλισέ) «να αλλάξουμε το μέλλον μας». Για όποιον δεν του αρέσει η έκφραση, να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε. Από τα πιο μικρά και καθημερινά μέχρι τις αποφάσεις που επηρεάζουν περισσότερους από έναν… Να σταματήσουμε να κρίνουμε, να συμπεριφερόμαστε, να σκεφτόμαστε, να ζούμε όπως «πρέπει»! Και το «πρέπει» αυτό, είναι φορές που το βλέπουμε συνέχεια μπροστά μας αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε…
«Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» λέει ένα πολύ παρεξηγημένο κατ’ εμέ σύνθημα. Ποιες είναι οι μάχες όμως που πρέπει να δώσουμε; Ίσως να διαφέρουν για τον καθένα.
Μία από τις, ομολογουμένως, πολλές, έχει αρκετές ομοιότητες με το ’73. Βεβαίως τότε ήταν πολύ πιο βασική και επιτακτική η ανάγκη. Είναι το επίπεδο της Παιδείας που παρέχεται αλλά και της διαβίωσης, που πρέπει να αναβαθμιστούν. Αυτό, θα πείτε, το ξέραμε χρόνια, και έχετε δίκιο. Διαβάζοντας όμως τους Τέσσερις Τροχούς, βρήκα μία στατιστική που παρουσιάζει ο Νικόλας Λεοντόπουλος και η οποία είδε το φως της δημοσιότητας στις 4 Οκτωβρίου. Παρόλα αυτά υπέπεσε στην αντίληψη μου για πρώτη φορά σε ένα μικρό κείμενο του τεύχους Νοεμβρίου και σηκώνει πολλή αλλά απλή ανάλυση. Τα δεδομένα της, με μία μοναδική εξαίρεση, τραγικά! Τα συμπεράσματα δικά σας…
Υ. Γ.: Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το κειμενάκι κάτω δεξιά…
Υ.Γ. 2: Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κατεβώ στην πορεία φέτος, και έτσι απόλαυσα σε όλο της το μεγαλείο την ιδιοφυία και τη λειτουργία των ελληνικών Αρχών! Δεν ήταν ρύθμιση κυκλοφορίας η σημερινή, ρύθμιση ταλαιπωρίας ήταν…
Κλειστός σε κάποιο σημείο ο δρόμος που οδηγούσες, ανοιχτός όμως ο από πάνω παράλληλος… Και ο απέναντι δρόμος, στον οποίο προσπαθούσες να πας, αλλά δεν σε άφηναν, με αυτοκίνητα να κινούνται ελεύθερα!
Τα ελικόπτερα τους μάραναν…
