17 Νοεμβρίου 2009, 10, 11…

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της γενιάς μας είναι η μετατροπή των προτύπων του παρελθόντος σε καλούπια. Τι εννοώ…

Σαφέστατα είναι πολύ σωστό να τιμούμε, μέρες σαν τη σημερινή αλλά και άλλες, κάποιες προσωπικότητες που με τις ενέργειες τους έμειναν στην ιστορία. Νομίζω ότι είναι υποχρέωσή μας! Είναι ωραίο να παραδειγματιζόμαστε, όσον αφορά στην καθημερινότητά μας, από ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών.

Εκεί που αρχίζουμε τα λάθη, είναι όταν επιδιώκουμε να κινηθούμε και να ζήσουμε ακριβώς όπως αυτοί! Με το να βάζουμε τον εαυτό μας στην σκιά ενός «μύθου», αυτόματα σταματάμε την παραγωγή νέων και εποικοδομητικών ιδεών, με τις οποίες θα μπορούσαμε (οκ μεγάλο κλισέ) «να αλλάξουμε το μέλλον μας». Για όποιον δεν του αρέσει η έκφραση, να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε. Από τα πιο μικρά και καθημερινά μέχρι τις αποφάσεις που επηρεάζουν περισσότερους από έναν… Να σταματήσουμε να κρίνουμε, να συμπεριφερόμαστε, να σκεφτόμαστε, να ζούμε όπως «πρέπει»! Και το «πρέπει» αυτό, είναι φορές που το βλέπουμε συνέχεια μπροστά μας αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε…

«Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» λέει ένα πολύ παρεξηγημένο κατ’ εμέ σύνθημα. Ποιες είναι οι μάχες όμως που πρέπει να δώσουμε; Ίσως να διαφέρουν για τον καθένα.
Μία από τις, ομολογουμένως, πολλές, έχει αρκετές ομοιότητες με το ’73. Βεβαίως τότε ήταν πολύ πιο βασική και επιτακτική η ανάγκη. Είναι το επίπεδο της Παιδείας που παρέχεται αλλά και της διαβίωσης, που πρέπει να αναβαθμιστούν. Αυτό, θα πείτε, το ξέραμε χρόνια, και έχετε δίκιο. Διαβάζοντας όμως τους Τέσσερις Τροχούς, βρήκα μία στατιστική που παρουσιάζει ο Νικόλας Λεοντόπουλος και η οποία είδε το φως της δημοσιότητας στις 4 Οκτωβρίου. Παρόλα αυτά υπέπεσε στην αντίληψη μου για πρώτη φορά σε ένα μικρό κείμενο του τεύχους Νοεμβρίου και σηκώνει πολλή αλλά απλή ανάλυση. Τα δεδομένα της, με μία μοναδική εξαίρεση, τραγικά! Τα συμπεράσματα δικά σας…



Υ. Γ.: Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το κειμενάκι κάτω δεξιά…

Υ.Γ. 2: Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κατεβώ στην πορεία φέτος, και έτσι απόλαυσα σε όλο της το μεγαλείο την ιδιοφυία και τη λειτουργία των ελληνικών Αρχών! Δεν ήταν ρύθμιση κυκλοφορίας η σημερινή, ρύθμιση ταλαιπωρίας ήταν…
Κλειστός σε κάποιο σημείο ο δρόμος που οδηγούσες, ανοιχτός όμως ο από πάνω παράλληλος… Και ο απέναντι δρόμος, στον οποίο προσπαθούσες να πας, αλλά δεν σε άφηναν, με αυτοκίνητα να κινούνται ελεύθερα!
Τα ελικόπτερα τους μάραναν…

Ψυχή Βαθιά, Μυαλά Ρηχά

Μια περίεργη ακολουθία γεγονότων, με αντίστροφη σε σχέση με την ιστορία σειρά, έλαβε χώρα μέσα στον Οκτώβρη και ξύπνησε αναμνήσεις –όχι δικές μου, εδώ δε ζούσαν οι γονείς μου τότε- από μια δεκαετία από τις δυσκολότερες για την χώρα:

Παρουσιάστηκε στους κινηματογράφους η ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή Βαθιά» με θέμα τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο (1946-1949) και μερικές μέρες μετά ακολούθησε η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου 1940, μέρας που σήμανε την εμπλοκή της Ελλάδας στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Μεγάλη εντύπωση μου προκαλούν οι αντιδράσεις πολλών ανθρώπων της γενιάς μου απέναντι σε αυτά τα γεγονότα. Δεν αναφέρομαι σε κανέναν που θεωρεί τον εαυτό του απολιτικ, δεξιό, συντηρητικό, εθνικιστή, φασίστα κτλ. Στην προκειμένη περίπτωση η άποψη τους (αν και γνωστή πιστεύω) με αφήνει παγερά αδιάφορο. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς του αριστερού χώρου εν γένει, που χωρίς δεύτερη σκέψη «έκραξαν» την ταινία και αποτάσσονται, πιο φανατικά από καλόγερους τον διάολο, τις εθνικές επετείους και το τελετουργικό τους γιατί δε λέει να είσαι αριστερός και να υποστηρίζεις κάτι «εθνικό». Ο δηθενισμός των τάχα μου προοδευτικών κουλτουριάρηδων σε όλο του το μεγαλείο!

Και εξηγούμαι…

Ξεκινώντας με την ταινία, δε θα την κρίνω ούτε καλλιτεχνικά, ούτε ως προς την ιστορική πιστότητα (δεν είμαι αρμόδιος). Μόνο ως προς το μήνυμα. Η πλάστιγγα γέρνει πότε από τη μία και πότε από την άλλη, αλλά, κατ’ εμέ, καταλήγει να ισορροπήσει. Και αυτό το θεωρώ πολύ σωστό. Οι παραπάνω, όμως, μάλλον δυσαρεστήθηκαν με αυτό, με αποτέλεσμα να ακούγονται στην καλύτερη αρνητικά σχόλια, στην χειρότερη ότι η ταινία είναι υπέρ των δεξιών.

Τι πιο αντιδραστικό από το να θες να παρουσιαστεί ενα κομματι της ιστοριας υπερ σου, από τη δική σου και μόνο σκοπιά;;;…

Μιλάμε για ΕΜΦΥΛΙΟ! Και μάλιστα πυροδοτούμενο από τρίτους.

Όπως λέει κι ο Βέγγος: «Δεν είναι πόλεμος τούτο που μας βρήκε, ντροπή είναι!». Και αυτή η ντροπή συνεχίζεται! Εκατέρωθεν…

Όσοι διαφωνούν μάλλον έχουν να δώσουν απάντηση και στην ερώτηση της τελευταίας σκηνής: «Ποιος κέρδισε άραγε; Εμείς;»

Πάμε τώρα στο big one (αχ αυτές οι δυτικές επιρροές…), τις εθνικές εορτές, τις παρελάσεις και ειδικότερα αυτή της 28^ης.

Συμφωνώ απόλυτα με αυτούς που λένε πως το τελετουργικό της παρέλασης παραπέμπει σε άλλες εποχές. Όμως μην ξεγελιέστε, δεν είναι κατάλοιπο της χούντας. Παρελάσεις γίνονταν από τον πρώτο χρόνο της ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Παρόλα αυτά τι εναλλακτική προτείνουμε, λοιπόν;

Έλα μου ντε…

Συμφωνώ, επίσης, πως κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η ιστορία με το πανηγυρικό «όχι» του Μεταξά. Ήμαρτον…

Το απαράδεκτο, όμως, είναι η επιλεκτική ανάγνωση της ιστορίας, ο χλευασμός, η ειρωνεία και η απαξίωση των όσων συμβαίνουν σήμερα.

Μπορεί να είναι της μόδας να κράζουμε ασύστολα τα πάντα σε αυτή τη χώρα, πολλά δικαίως, δεν είναι όμως μαγκιά, ούτε υποδήλωση και υπογράμμιση ιδεολογίας!

Καταστροφικό είναι…

Με αυτήν την στάση παντογνώστες και "αντι" δίνετε την ευκαιρία στους γνωστούς απαράδεκτους δεξιούς να καπηλεύονται μέρες σαν την 28^η Οκτωβρίου.

Απλά να υπενθυμίσω στους αριστερούς, κατιόντες ανταρτών και μη, πως Ε.Α.Μ σημαίνει ΕΘΝΙΚΟ Απελευθερωτικό Μέτωπο.

Πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες σας/μας προέβαλαν τον πατριωτισμό και πως μπροστά στο εκτελεστικο αποσπασμα φώναζαν «Ζήτω η Ελλάς»!

Δεν είναι καλό να ξεχνάμε.

Σ’ αυτή τη χώρα, δυστυχώς,το ξεχνάμε…

May your mind be wide open

May your heart beat strong

…

May your mind set you free…

James – Waltzing along